ٍ‹‹بسم رب العباس››

امسال عید من و عده ای از دوستانم به شیراز سفر کردیم. جاتون خالی خیلی خوش گذشت، تقریبا" از همه جاهای دیدنی شیراز دیدن کردیم (حافظ،سعدی،تخت جمشید و پاسارگاد و نقش رستم،زیارتگاه خواجوی کرمانی،دروازه قرآن،باغ ارم و خیلی جاهای دیدنی دیگه که راستش رو بخواهین اسمشون را یادم نیست) میون اینقدر مکان دیدنی یه جایی رفتیم که واقعا" بی نظیر بود. هیچ موقع یادم نمیره، از در که وارد شدیم عظمت اونجا چشمامون را به خودش جذب کرد. هر کدوم از شهدا  مثل یه گل لاله بودن که اونجا رو تبدیل به یک گلستان کرده بودن، حس عجیبی داشتم سر خاک شهید دوران رفتیم یه فاتحه به روح اون شهید بزرگ خوندیم و یه کمی درد و دل کردیم بعد اومدیم سر خاک شهیدی که می گفتن وقتی شهید شده، اون موقعی که داخل قبر گذاشتنش، وقتی اسم امام زمان(عج) را شنیده به احترام آقابلند شده. وقتی این حرف رو یکی از همراهامون گفت یه جور دیگه شدم، بغض گلوم رو گرفت با خودم گفتم ببین اونا کی بودن و ما کی هستیم. خیلی راحت بهت بگم، واسه چند لحظه ای از خودم بدم اومد یک دفعه دلم شکست. میدونی چرا؟! آخه با خودم گفتم من روزانه شاید هزاران بار با اشتباهام آقا رو ناراحت می کنم و آقا واسه من، یه آدم بی لیاقت گریه می کنه اون وقت این شهید چقدر به آقا(عج)نزدیک بوده که بعد از شهادتش هم با شنیدن اسم آقا به احترامشون بلند میشه. موقع برگشتنمون رسید اصلا" دلم نمی خواست برگردم ولی خوب دیگه باید بر می گشتیم به اردوگاه، داخل ماشین یه زیارت عاشورا به نیت همه شهدای اونجا خوندم خیلی بهم چسبید. همون جا عهد کردم که دیگه اشتباه نکنم، دیگه گناه نکنم. پس از تویی که نوشتمو داری میخونی میخوام دعا کنی که نه تنها من بلکه همه هم سن و سال هام مثل اون جوون باشن و الکی خودشون رو در گیر عشق های دنیایی نکنن، بلکه عشق رو از شهیدا یاد بگیرن. انشاءا... که هممون از رهروان واقعی شهدا و از منتظران حقیقی امام عصر باشیم.

هدیه به روح همه شهدا صلوات